Te voet van Cuijk naar Nijmegen

Tijdens mijn fietsreizen keek ik regelmatig met ontzag naar de trekkers te voet. Zeker toen ik een stuk van de route naar Santiago de Compostella fietste kwam ik veel wandelaars tegen maar ook in het uiterste noorden van Noorwegen. En altijd dacht ik, dát is gaaf zeg, dat je alles wat je nodig hebt op je rug draagt. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat het voor mij, de pakezel die 25kg meezeulde, wel een behoorlijke uitdaging zou zijn om het gewicht zo te beperken dat een wandeltocht ook nog leuk is. Aangezien er maar één manier is om daar achter te komen besloot ik om het er maar eens op te wagen.

Toen Hemelvaartsdag op een donderdag bleek te vallen en ik de woensdag daarvoor sowieso vrij was leken me dat mooie dagen om er eens te voet op uit te trekken om te kijken hoe het me zou bevallen. Met een 25 jaar oude rugtas van mijn vader en een behoorlijk beperkte paklijst ging ik dinsdagavond aan de slag. In een half uur had ik al m’n spullen verzameld en vervolgens duurde het nog eens een half uur voor ik alles min of meer ordentelijk in mijn tas gestopt had. De weegschaal gaf 10,5kg aan, zonder eten en drinken. Niet superzwaar maar als ik keek naar wat ik weggelaten had zou ik niet weten hoe ik voor een week zou moeten pakken. Gelukkig was dat nu ook niet nodig, eerst maar eens proberen hoe dit zou zijn. Met eten en drinken erbij woog mijn rugzak 13kg, acceptabel genoeg, dus tijd om op pad te gaan.

Woensdagochtend nam ik de trein en de overstappen in Utrecht en Nijmegen sloten mooi op elkaar aan dus om 11.00 uur was ik in Cuijk. Ik vulde m’n bidon bij, smeerde me in met zonnebrandcrème en zette vervolgens m’n eerste stappen richting Nijmegen. Het voelde best raar om met zo’n zware rugzak door het dorp te wandelen maar al snel was ik bij de Maas. Terwijl ik wachtte op het pondje ritste ik m’n pijpen af en at het tweede ontbijt van die ochtend. De Maas en het uitzicht op de hoger gelegen bossen daarachter was direct al zo’n ander beeld dan in de randstad. Vanaf het pondje liep ik twee kilometer over een rustige asfaltweg voordat ik Mook passeerde en het bos in liep. Vanaf dat moment waren de meeste paden waar ik op liep onverhard. Ik liep omhoog en na een paar kilometer keek ik uit over de Mookerheide die glooiend in het landschap lag. Een prachtige lunchplek maar ik zat nog geen minuut of ik hoorde ‘ja, jij dacht hier voor je rust te komen hè! Maar we zijn met een hele groep!’. En opeens stonden er vijftien wandelaars die allemaal op de twee bankjes wilden zitten. Een vrouw ging naast me zitten en zei ‘we gaan gewoon bil aan bil zitten hoor’. Vervolgens begon haar buurvrouw honderduit te vertellen over haar rugproblemen. Ik vond het helemaal niet prettig dat ze zo dicht bij me kwamen zitten en uitgebreid begonnen te praten dus ik werkte mijn boterham naar binnen en deed mijn rugzak weer om. Ik wenste de wandelaars een fijne middag en stapte de Mookerheide op. Al snel passeerde ik de runderen die rustig stonden te grazen en liep ik over smalle paadjes waarbij de heide langs mijn benen streek. Na een halve kilometer stuitte ik op een bankje onder een eikenboom met mooi uitzicht op Cuijk, waar ik vandaan gekomen was. Hier ging ik zitten om de rest van mijn lunch te nuttigen en van de stilte te genieten. Toen ik de Mookerheide verliet liep ik al snel rondom de Sint Jansberg. Ondanks dat ik er voornamelijk omheen liep waren er behoorlijke hoogteverschillen waar ik erg van genoot. Ik liep een poos langs een kraakhelder beekje tot ik bij meer open landschap van kruidenrijke graslanden en heggen kwam. Hier zag ik ook nog twee reetjes die rustig stonden te grazen. Na een lang stuk door het bos, met veel steile paden omhoog en naar beneden, kwam ik om 15.00 uur al op de camping in Groesbeek aan, niet gek voor 15km wandelen met bepakking. Ondanks de dreigende luchten bleef het droog en na de gebruikelijke rituelen van tent opzetten, douchen en eten ging ik lekker uitrusten met een boek.

vanaf het pondje over de Maas

rugzak op het pondje

bloeiend vingerhoedskruid onderweg

uitzicht over de Mookerheide

smalle steile paadjes

door de bossen langs een beekje

wandelen in de schaduw met uitzicht op de weilanden

dreigende wolkenluchten

Na een rustige nacht met af en toe een buitje werd ik om 06.00 uur al wakker. Omdat ik dat wel erg vroeg vond bleef ik liggen en viel ik af en toe weer in slaap tot ik om 08.00 uur opstond. Na het wederom gebruikelijker ritueel van ontbijten, tanden poetsen, zonnebrandcrème smeren en inpakken ging ik weer op pad. Vanaf de camping was ik snel in Groesbeek en niet veel later liep ik door het bos richting Nijmegen. Ook hier werd het bos weer af en toe onderbroken door weilanden, veelal omzoomd door heggen en kleine bosjes. Aan de grote hoeveelheid vogels te horen zijn zij erg blij met zulke landschappen. Ik wandelde ook over de Duivelsberg die tot 1947 Duits grondgebied was. En dat ik dicht bij de Duitse grens was bleek wel toen ik het sms’je ‘Welkom in Duitsland’ ontving en een half uurtje later op een grenspaal stuitte. Het laatste deel van de wandeling was al een stuk meer bebouwd maar toch was ik verbaasd toen ik op een gegeven moment op de Waalbrug uitkeek. Ik daalde af en was opeens midden in het drukke centrum van Nijmegen. Omdat er een festival gaande was in het park waar de wandeling doorheen ging was het al helemaal een overweldigende hoeveelheid mensen na de twee dagen wandelen in relatieve rust. Ik was blij dat ik toch de GPS-track op m’n smartphone gezet had zodat ik relatief makkelijk een andere route naar het station kon maken. Daardoor heb ik weinig gezien van de oude stadsmuren maar ik kon wel een flink stuk langs de Waalkade en door het Kronenburgerpark lopen. Op het station stond de trein al klaar en een kleine twee uur later was ik weer thuis. Moe maar voldaan. Dit was een goede eerste ervaring met wandelen met bepakking door een hele mooie omgeving. Het smaakt zeker naar meer, dus ik ga toch wat meer dromen over wandeltochten door de Alpen, Schotland, Noorwegen… Wordt waarschijnlijk wel vervolgd!

smalle paden tussen weilanden

de grenspaal met Duitsland

een kat met krullen

de Waalbrug

‘halfverharde’ wegen

het Kronenburgerpark

De route die ik gelopen heb ik de oude NS-route van station Cuijk naar station Nijmegen. De route is oud en wordt dus niet meer onderhouden. De route maakt voornamelijk gebruik van langeafstandwandelpaden die wel nog onderhouden worden. Een routebeschrijving en kaart zijn wel noodzakelijk om te weten wanneer je welke route moet volgen of er juist van af moet wijken. Ook vond ik de GPS-track erg praktisch om in een bos te kunnen zien welke afslag nou precies ‘ga naar links bij het bankje’ was, zeker als er meerdere afslagen naar links met bankjes waren. De route en andere details zijn te vinden op de website van Wandelnet.